Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Her şey böyle başladı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. . Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. . Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. . Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Her şey böyle başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı.